Czy może zostać nałożona na pracodawcę kara za przeprowadzenie instruktażu ogólnego z miesięcznym opóźnieniem, jeżeli przeprowadzono w dniu zatrudnienia tylko instruktaż stanowiskowy?

Odpowiedź:
Szkolenie wstępne z bhp należy przeprowadzić przed podjęciem obowiązków. Odpowiadając na powyższe pytanie, trzeba zaznaczyć, że szkolenie wstępne dzielimy na: instruktaż ogólny i instruktaż stanowiskowy (obydwie części szkolenia należy przeprowadzić przed podjęciem obowiązków). Potwierdzeniem przeprowadzenia szkolenia jest poprawnie wypełniona karta szkolenia wstępnego zgodna z rozporządzeniem. Nieprzeprowadzenie szkolenia w terminie określonym przez przepisy prawa stanowi naruszenie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Zgodnie z postanowieniami kodeksu pracy, osoby odpowiedzialne za stan bezpieczeństwa i higieny pracy lub kierujące pracownikami albo innymi osobami fizycznymi, które nie przestrzegają przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy podlegają karze grzywny od 1000 zł do 30000 zł.
Jak wynika z przepisów prawa pracy, przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego przed podjęciem obowiązków i przeprowadzenie szkolenia ogólnego w późniejszym terminie w przypadku kontroli będzie skutkować grzywną.

Podstawa prawna
art. 283 § 1 Kodeksu Pracy
§ 10 i 11 Rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. Nr 180, poz. 1860)

Skontaktuj się z nami, przeprowadzimy dla ciebie szkolenia wstępne według programu dopasowanego dla twoich potrzeb

Zakładam działalność gospodarczą. Będę zatrudniała jedną osobę. Czy mam obowiązek przeprowadzić szkolenia BHP? Czy sama nie powinnam przejść jakiegoś szkolenia BHP ?

Odpowiedź:
W momencie zatrudnienia choćby jednej osoby stajemy się pracodawcami. Wówczas mamy obowiązek zgodnie z rozporządzeniem w sprawie szkoleń w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, odbyć jedno z dwóch szkoleń: dla pracodawców lub innych osób kierujących pracownikami, albo dla pracodawców, wykonujących zadania służby bezpieczeństwa i higieny pracy
Druga forma to tzw. e-learning, czyli samokształcenie kierowane. Do odbycia takiego szkolenia niezbędny jest Internet, hasło oraz login do platformy e-learningowej. Na platformie umieszczone są zazwyczaj slajdy z danego zakresu wiedzy, z którymi należy się zapoznać podczas szkolenia. Ponadto, istnieje możliwość odbycia konsultacji ze specjalistą z danej dziedziny. Ta forma stała się mocno popularna dla pracodawców, ponieważ umożliwia odbycie kursu w miejscu pracy, nie tracąc czasu na dojazdy, catering, itd.

Szkolenie dla pracodawców, wykonujących zadania służby bezpieczeństwa i higieny pracy trwa min. 64 h. Zazwyczaj jest realizowane w formie seminarium lub kursu. Cena takiego szkolenia waha się od 400zł do 600 zł.

Z doświadczenia wynika, że przyszli pracodawcy z uwagi na oszczędność czasu i pieniędzy wybierają szkolenia dla pracodawców lub innych osób, kierujących pracownikami w formie samokształcenia kierowanego. W momencie zatrudnienia pracownika pojawia się problem, ponieważ nie mogą prowadzić szkolenia wstępnego dla nowo zatrudnionego pracownika. Dopiero pracodawca, wybierając szkolenie dłuższe, trwające 64 h zdobywa niezbędną wiedzę do przeprowadzenia szkoleń wstępnych w zakresie BHP (szkolenie dla pracodawców, wykonujących zadania służby bezpieczeństwa i higieny prac).

Innym sposobem, często praktykowanym jest korzystanie z usług firmy zewnętrznej z dziedziny BHP, która odpłatnie przeprowadza szkolenie wstępne. Koszt szkolenia wstępnego wynosi od 30 do 50 zł.

Kiedy należy przeprowadzić szkolenie wstępne dla nowo zatrudnionego pracownika ? I co to są szkolenia wstępne ?
Szkolenia wstępne dzielimy na: instruktaż ogólny i instruktaż stanowiskowy. Obydwie części szkolenia należy przeprowadzić przed podjęciem obowiązków. Potwierdzeniem przeprowadzenia szkolenia jest poprawnie wypełniona karta szkolenia wstępnego, zgodna z rozporządzeniem. Bardzo ważne jest by dopuścić zatrudnioną osobę do pracy dopiero po szkoleniu- przede wszystkim dlatego, aby uniknąć wypadku naszego świeżo zatrudnionego pracownika, a w konsekwencji powództwa cywilnego z art. 444-446 KC i wypłaty wysokich odszkodowań z tytułu naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W przypadku kontroli PIP i braku szkoleń, pracodawca podlega grzywnie od 1000 do 30 000zł.

Po przeprowadzeniu szkolenia wstępnego musimy do 12 miesięcy zorganizować dla naszych pracowników szkolenie okresowe. Po dobyciu pierwszego szkolenia okresowego cyklicznie należy organizować kolejne szkolenia. Czym więcej zagrożeń na stanowisku, tym częściej powinny się odbywać. Szkolenia dla osób zatrudnionych przy wykonywaniu prac szczególnie niebezpiecznych należy organizować raz do roku, na stanowiskach robotniczych należy realizować przynajmniej raz na 3 lata, pracodawcy i inne osoby kierujące pracownikami, w szczególności kierownicy, mistrzowie i brygadziści raz na 5 lat, pracownicy administracyjno-biurowi raz na 6 lat. Cena jest uzależniona od formy szkolenia. Najtańsze są w formie samokształcenia kierowanego dla pracodawców czy też pracowników administracyjno-biurowych i wynoszą od 50 zł za osobę. Te same szkolenia można zorganizować w formie kursu czy seminarium, gdzie szkolenia są prowadzone przez 4 specjalistów: oficera PSP, ratownika medycznego, prawnika, i specjalistę ds. BHP. Poszczególne tematy są realizowane na trenażerach pożarowych i fantomach z użyciem AED, gdzie fizycznie można się nauczyć gasić i udzielać pierwszej pomocy, a nurtujące nas pytania z prawa pracy czy BHP są wyjaśniane przez doświadczonych specjalistów. Takie szkolenia kosztują od 60 zł do 150 zł za osobę.

W obecnych czasach firmy, wybierające ofertę szkoleniową stawiają na jakość świadczonych usług ,co przekłada się na bezpieczeństwo i zdrowie pracownika.

Zakładając firmę, pracodawcy zazwyczaj na początek zatrudniają pracowników na podstawie umowy cywilno-prawnej. Czy wobec takiego zatrudnienia istnieje konieczność prowadzenia szkolenia?

Kwestie szkoleń BHP trzeba jasno sprecyzować w umowie cywilnoprawnej. Powinny się tam znaleźć zapisy co jaki czas zleceniobiorca powinien przechodzić szkolenia, kto ma zapłacić za takie szkolenia oraz sankcje karne za nieprzestrzeganie powyższych zapisów umowy. Takie rozwiązanie jest najkorzystniejsze z uwagi na to, że nie ma przepisów regulujących wprost kwestie związane ze szkoleniami BHP zleceniobiorców. Zgodnie z art. 304 § 1 kodeksu pracy, pracodawca jest zobowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 §2 kp. Istotę odesłania zawartego w art. 207 § 2 kp wyraża się w obowiązku zapewnienia przez pracodawcę bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w możliwie pełnym zakresie. Jeżeli z umowy wynika, że zleceniobiorca jest związany ze stałym miejscem wykonywania czynności fizycznych lub prawnych, obowiązek zapewnienia przestrzegania w takim miejscu bezpiecznych i higienicznych warunków pracy ciąży na pracodawcy. Nie ma jednak prawnych przeszkód, aby pracodawca podjął czynności, umożliwiające mu zwolnienie się w części z takiego obowiązku, ponieważ kodeks cywilny umożliwia stronom umowy cywilnoprawnej dowolne jej kształtowanie. Podsumowując, należy pamiętać, że przy prowadzeniu własnej działalności, szkolenia nie są jedynym obowiązkiem . Do obowiązków pracodawcy należy m.in.: opracowanie Oceny Ryzyka Zawodowego, wyposażenie pracownika w odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej, przeprowadzenie pomiarów czynników szkodliwych, opracowanie instrukcji BHP, wyposażenie miejsca pracy w apteczkę medyczną, gaśnicę, wyznaczenie osoby do zwalczania pożarów i ewakuacji oraz wiele innych działań uzależnionych od rodzaju wykonywanej działalności.

Podstawa Prawna
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. (Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141)
Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. 2004 nr 180 poz. 1860 )

Czy pracodawca może sam przebadać pracownika na trzeźwość, skalibrowanym i wzorcowanym Alkomatem ?

Odpowiedź:

Zgodnie z § 4 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 6 maja 1983 r w sprawie warunków i sposobów dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz. U nr 25, poz. 117. pracodawca lub osoba upoważniona może przeprowadzić badanie.

Czy badanie pracownika na trzeźwość jest dopuszczalne? Czy pracodawca, powołując się na wyżej wymienioną podstawę prawną nie łamie prawa? Nie narusza godności badanego pracownika, nie zmierza do ośmieszenia lub poniżenia?

Przepisy w/w rozporządzeniu mają już ponad 31 lat, w tym zakresie już wiele mogło ulec zmianie i też tak się stało poprzez Ustawę z 26 październik a 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( Dz. U z 2012., poz. 1356, ze zm.). Zgodnie z Art. 17 ustawy organem, dokonującym kontroli trzeźwości jest służba powołana do ochrony porządku publicznego (straż miejska, policja). Jak widać powyżej nie ma spójności w przepisach, więc czym się kierować? Odpowiedź jest prosta, hierarchią aktów prawnych, gdzie ustawa jest ponad rozporządzeniem. Odpowiadając wprost, pracodawca nie ma prawa przebadać pracowników na trzeźwość własnym alkomatem, choćby był co 6 miesięcy wzorcowany i kalibrowany. Natomiast ma obowiązek nie dopuścić nietrzeźwego pracownika do wykonywania czynności służbowych.

Podstawa Prawna:
Art. 17 Ustawa z 26 październik a 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( Dz. U z 2012., poz. 1356, ze zm.)
4 ust. 2 Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 6 maja 1983 r w sprawie warunków i sposobów dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz. U nr 25, poz. 117.)

Kogo wyznaczyć na funkcję Koordynatora BHP?

Obowiązek ustanowienia koordynatora wynikał z ogólnego zapisu art. 208 § 1 Kodeksu pracy, dotyczącego wszystkich pracodawców. Stanowi on, że w razie, gdy w tym samym miejscu wykonują pracę pracownicy zatrudnieni przez różnych pracodawców, mają oni wyznaczyć koordynatora, sprawującego nadzór nad bezpieczeństwem i higieną pracy wszystkich pracowników zatrudnionych w tym samym miejscu.

Więc kogo wyznaczyć?
Pracownika służby BHP, naszego pracownika czy pracownika firmy, wykonującej prace w naszej firmie?

Jasno wynika z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 109, poz. 704 z późn. zm.), że pracownik służby BHP w danym zakładzie pracy nie może pełnić w zakresie swych obowiązków funkcji koordynatora. Sytuacja taka jest możliwa tylko w przypadku zawarcia odrębnej umowy w celu pełnienia ww. obowiązków.

Jeżeli chodzi o naszego pracownika, możemy go wyznaczyć na koordynatora, lecz musimy pamiętać, że pracownik taki musi spełniać odpowiednie kryteria czyli posiadać doświadczenie i wystarczający zasób wiedzy w zakresie niezbędnym do rzetelnego wykonania obowiązków, wynikających z powierzonej mu funkcji.

Z praktycznego punktu widzenia funkcję koordynatora BHP najlepiej powierzyć pracownikowi pracodawcy firmy, wykonującej zlecenie w naszej firmie (lub osobie bezpośrednio związanej z tym pracodawcą), która stale funkcjonuje na danym terenie i zna środowisko pracy oraz istniejące w nim zagrożenia. Osoba ta również powinna posiadać doświadczenie i wystarczający zasób wiedzy w zakresie niezbędnym do rzetelnego wykonania obowiązków, wynikających z powierzonej funkcji koordynatora ds. BHP.
Koordynator BHP na placu budowy.

Sytuacja ma się inaczej, jeśli chodzi o wyznaczenie koordynatora, sprawującego nadzór nad bezpieczeństwem i higieną pracy wszystkich pracowników na placu budowy.

Dyrektywa Rady 92/57/EWG z dnia 24.06.1992 r. w sprawie wdrożenia minimalnych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach. Dzięki przeniesieniu postanowień tej dyrektywy do ustawy z dnia 1 lipca 1994 r. prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2003 r. nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) wynika, że na podstawie art.. 21 a i art. 22 Prawa Budowlanego Funkcję koordynatora BHP na budowie pełni kierownik budowy.

Zwrot kosztów zakupu okularów przez pracodawcę.

Zgodnie z przepisem § 8 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz. U. Nr 148, poz. 973), pracodawca jest zobowiązany zwrócić koszty zakupu okularów korygujących wzrok, jeśli pracownik użytkuje monitor ekranowy, co najmniej połowę dobowego wymiaru pracy. Podstawą starania się jest uzyskanie zaświadczenia od lekarza o potrzebie ich stosowana w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej (badania wstępne, okresowe i kontrolne).

Każda osoba zatrudniona na stanowisku pracy wyposażonym w monitor ekranowy, musi przede wszystkim zgłosić pracodawcy potrzebę odbycia badań profilaktycznych, następnie otrzymać skierowanie na takie badania, a potem o ile lekarz w orzeczeniu wskaże na potrzebę używania w czasie pracy na stanowisku wyposażonym w monitor ekranowy okularów korygujących wzrok, to pracodawca powinien ponieść koszty zapewnienia pracownikowi okularów.

Jaki koszt okularów zwróci nam pracodawca?

Tak naprawdę nie ma nigdzie napisane, jaki procent lub jaką kwotę pracodawca nam zrefunduję. Wydaje się więc słuszne, że pracodawca powinien ponosić pełny koszt robocizny i szkieł o parametrach oznaczonych przez lekarza. Nie ma natomiast przeszkód, aby pracodawca ograniczył swój udział w ponoszeniu kosztów opraw poprzez ustalenie konkretnej kwoty refundacji. Oznacza to, że pracodawca może podać konkretną kwotę, do której zwraca pracownikowi koszty zakupu okularów.

Przerwa od komputera jest przerwą od pracy?

Zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe, każdy pracownik, który pracuje przy komputerze minimum 4 godziny dziennie, jest ustawowo zobligowany do pięciominutowej przerwy, co każdą godzinę pracy. Te 5 minut przerwy nie są jednak czasem wolnym dla pracownika, a jedynie przerwą od pracy przy monitorze. Pracownicy często błędnie interpretują ten zapis uważając, że jest to przerwa od pracy. Tymczasem obowiązek odpoczynku po godzinie pracy dotyczy odpoczynku od pracy przy monitorze ekranowym. W tym czasie pracownik powinien zająć się rzeczami zawodowymi, które nie wymagają kontaktu z komputerem (np. porządkowanie dokumentacji papierowej, rozmową na temat zawodowy z innym pracownikiem, wykonaniem telefonu do klienta).

Czy Pracownik służby BHP może wykonywać czynności w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników ?

Czynności zwalczania pożarów i ewakuacji nie może wykonywać pracownik służby BHP. Rozporządzenie w sprawie służby BHP jasno określa zamknięty zakres zadań służby BHP. Ponadto przepisy przedmiotowe rozporządzenia stanowią, iż pracownika służby BHP pracodawca nie może obciążać innymi zadaniami, niż te, które zostały przytoczone w § 2 rozporządzenia Rady Ministrów sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy z 2 września 1997r.(Dz. U. nr 109, poz 704 ze zm.).

Pierwsze hydranty wewnętrzne pojawiły się w 1915 roku w Stanach Zjednoczonych. W latach dwudziestych XX. wieku określono podstawowe wymagania dla tych urządzeń, m.in. w 1927 r. ustalono minimalne ciśnienia zasilania, a w 1928 r. przyjęto maksymalną długość węża- 30 m. Można powiedzieć, że dziadek hydrant ma już 100 lat i od początku jego istnienia wiele się zmieniło. Patrząc na rozwój ochrony przeciwpożarowej w Europie mało kto wie, że hydranty 52 w ogóle nie są stosowane, wynika to z prostego założenia- do używania hydrantów 52 trzeba mieć pożarnicze elementarne przeszkolenie. Europa bazuje na hydrantach z wężem półsztywnym „33” dla obiektów produkcyjno-magazynowych, „25” dla obiektów użyteczności publicznej, a także „19” dla obiektów, nie wymagających zbiorników ani pompowni. Węże półsztywne nie wymagają specjalistycznego przeszkolenia, użycie jest dziecinnie proste- odkręcamy zawór grzybkowy, następuje wypełnienie węża wodą i mamy hydrant gotowy do użycia. Sprawa się nieco bardziej komplikuje przy hydrantach 52 z wężem płasko składanym, które powszechnie występują w polskich halach magazynowych, obiektach produkcyjnych. Nieprawidłowe użycie może doprowadzić do splątania linii wężowej, a co za tym idzie z brakiem możliwości podania wody w miejsce pożaru. Techniki sprawdzania zarówno tych prostych w użyciu hydrantów z wężem półsztywnym (25) jak i tych wymagających przeszkolenia H52 poznacie na naszych szkoleniach praktycznych.

Posiadasz hydranty H 52? Przeprowadź szkolenie praktyczne ppoż. dla pracowników, może uratować to twoją firmę.

Jaką wielkość znaków ewakuacyjnych należy dobrać do hali o długości 70 m i szerokości 100 m ?

Na wyżej wymienione pytanie ciężko jest udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Wszystko zależy od tego, ile mamy wyjść i jak rozmieszczone zostały regały i ciągi komunikacyjne. Przy rozmieszczaniu znaków należy brać pod uwagę oświetlenie, zmianę kierunku drogi, wysokość mocowania znaków i inne czynniki.

Zgodnie z normą, wysokość znaków zależy od odległości widzenia i oświetlenia. I tak można przyjąć, że znak o wymiarach 20×40 cm jest widoczny z odległości 20 m przy oświetleniu zewnętrznym, natomiast przy znakach oświetlonych wewnętrznie znak tan będzie widoczny z odległości 40 m.

Zgodnie z normą przedstawiam powyższą zależność:

d= s*p

gdzie:
d- odległość widzenia
p- wysokość znaku (cm)
S-stała : 100 dla znaków oświetlonych zewnętrznie i 200 dla znaków oświetlonych wewnętrznie

Powyższe zagadnienie zostało rozpatrzone w przypadku umieszczenia znaku na wysokości wzroku tj. dla znaków wieszanych 200 cm, dla znaków montowanych do ściany od 150 cm do 200 cm.

Największym błędem jest kupowanie znaków i rozmieszczanie ich według własnego uznania, bez przygotowanego planu, który nie tylko powinien zawierać informacje gdzie powinien znajdować się dany znak, ale również: wysokość montażu, wielkość i rodzaj znaku.

W przypadku hal należy również wskazać miejsca sprzętu przeciwpożarowego. Powinno się tutaj zastosować ramki semaforowe oraz inne rozwiązania, poprawiające bezpieczeństwo.

Więcej na temat oznakowania: Oznakowanie obiektów – montaż i kompleksowa obsługa.

Inż. poż. Artur Kamiński

Sposób zabezpieczenia prac niebezpiecznych pod względem pożarowym

Prace pożarowo niebezpieczne to takie, do których zalicza się wszystkie czynności z użyciem następujących materiałów:

• gazy palne,
• ciecze palne o temperaturze zapłonu poniżej 55°C,
• materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy palne,
• materiały zapalające się samorzutnie w powietrzu,
• materiały wybuchowe i pirotechniczne,
• materiały ulegające samorzutnie rozkładowi lub polimeryzacji,
• materiały mające skłonności do samo zapalenia.

Do prac pożarowo niebezpiecznych nie zalicza się natomiast czynności z użyciem ww. materiałów w miejscach przewidzianych do ich stałego stosowania i przygotowanych na stosowanie tych substancji. Nie zalicza się też do prac pożarowo niebezpiecznych prac spawalniczych na stałych stanowiskach spawalniczych.

Do prac pożarowo niebezpiecznych zalicza się m.in.: spawanie, lutowanie, zgrzewanie – prowadzone poza stanowiskami przewidzianymi do wykonywania tych prac.

Wytyczne do zabezpieczenia prac niebezpiecznych pożarowo

Przygotowanie budynku, pomieszczeń i rejonu do prowadzenia prac niebezpiecznych pożarowo polega na:

• oczyszczeniu pomieszczeń lub miejsc, gdzie będą wykonywane prace, z wszelkich palnych materiałów lub zanieczyszczeń;
• odsunięciu na bezpieczną odległość od miejsca prowadzenia prac wszelkich przedmiotów palnych lub niepalnych w opakowaniach palnych;
• zabezpieczeniu przed działaniem rozprysków spawalniczych wszelkich materiałów i urządzeń palnych, których usunięcie na bezpieczną odległość nie jest możliwe, przez osłonięcie ich arkuszami blachy, płytami gipsowymi, lub kocem gaśniczym itp.;
• sprawdzeniu, czy znajdujące się w sąsiednich pomieszczeniach materiały lub przedmioty podatne na zapalenie na skutek przewodnictwa cieplnego bądź rozprysków spawalniczych nie wymagają zastosowania lokalnych zabezpieczeń;
• uszczelnieniu materiałami niepalnymi wszelkich przelotowych otworów instalacyjnych, kablowych, wentylacyjnych itp., znajdujących się w pobliżu miejsca prowadzenia prac;
• zabezpieczeniu przed rozpryskami spawalniczymi lub uszkodzeniami mechanicznymi kabli, przewodów elektrycznych, gazowych oraz instalacyjnych z palną izolacją, o ile znajdują się w zasięgu zagrożenia spowodowanego pracami niebezpiecznymi pożarowo;
• sprawdzeniu, czy w miejscu planowych prac nie prowadzono tego dnia prac malarskich lub innych przy użyciu substancji łatwo zapalnych;
• przygotowaniu w miejscu dokonywania prac niebezpiecznych pożarowo, m.in.:
  napełnionych wodą metalowych pojemników na rozgrzane odpadki drutu spawalniczego, elektrod itp.;
• materiałów osłonowych izolacyjnych niezbędnych do zabezpieczenia toku prac,
  niezbędnego sprzętu pomiarowego, np. do pomiaru stężeń par i gazów palnych w rejonie prowadzenia prac;
• podręcznego sprzętu gaśniczego;
• zapewnieniu stałej drożności przejść i wyjść ewakuacyjnych z miejsca prowadzenia prac niebezpiecznych pożarowo.

W trakcie wykonywania prac pożarowo niebezpiecznych przy użyciu cieczy, gazów i płynów mogących tworzyć z powietrzem mieszaniny wybuchowe należy przestrzegać następujących zasad:

• na stanowiskach pracy mogą znajdować się stosowane tam ciecze, gazy i pyły palnych w ilości niezbędnej do prowadzenia prac z zapasem umożliwiającym utrzymanie ciągłości pracy danej zmiany,
• zapas substancji znajdującej się na stanowisku pracy powinien być przechowywany w niepalnych (lub innych dopuszczalnych), nietłukących się i szczelnych opakowaniach, ustawianych w odległości co najmniej 1 m od źródeł wydzielania ciepła,
• zabronione jest pozostawianie i przechowywanie zbędnych materiałów palnych i przedmiotów niewykorzystywanych do wykonywania prac niebezpiecznych pożarowo, opróżnionych opakowań itp.,
• po zakończeniu prac wszystkie naczynia i pojemniki należy szczelnie zamknąć lub zabezpieczyć w inny sposób przed emisją do otoczenia znajdujących się w nich substancji tworzących z powietrzem mieszaniny wybuchowe,
• należy na bieżąco usuwać – w miarę gromadzenia się – wszelkiego rodzaju odpady związane z prowadzeniem prac (np. resztki cieczy palnych, zużyte szmaty i czyściwo, wióry, trociny), składować je w przeznaczonych do tego celu pojemnikach i wynosić na zewnątrz obiektu w wyznaczone miejsca,
• ciecze, gazy i pyły oraz ich pozostałości nie powinny zalegać na urządzeniach, stanowiskach, w przewodach wentylacyjnych, na przewodach instalacji elektrycznych i na podłożu,
• we wszystkich pomieszczeniach (strefach), w których do prowadzenia prac używane są lub przechowywane ciecze, gazy i pyły mogące tworzyć z powietrzem mieszaniny wybuchowe, zabronione jest stosowanie otwartego ognia, palenie tytoniu oraz używanie narzędzi i innych przedmiotów mogących powodować iskrzenie,
• zabrania się prowadzenia prac niebezpiecznych pożarowo z użyciem otwartego ognia oraz eksploatacji urządzeń elektrycznych bez stosownych atestów w pomieszczeniach (urządzeniach) zagrożonych wybuchem lub pomieszczeniach, w których wcześniej wykonywano inne prace związane z użyciem łatwo palnych cieczy lub palnych gazów, prace te mogą być prowadzone wyłącznie wtedy, gdy stężenie par cieczy lub gazów w pomieszczeniu nie przekracza 10% ich dolnej granicy wybuchowości,
• podgrzewanie substancji niebezpiecznych pożarowo w naczyniach i urządzeniach do tego celu nieprzeznaczonych jest zabronione.

Prace pożarowo niebezpieczne i miejsca ich wykonywania

Miejsca wykonywania prac niebezpiecznych pożarowo należy wyposażyć w sprzęt gaśniczy w liczbie i rodzaju umożliwiającym likwidację wszystkich źródeł pożaru.

Po zakończeniu prac niebezpiecznych pożarowo w pomieszczeniu i pomieszczeniach sąsiednich należy przeprowadzić dokładną kontrolę mającą na celu stwierdzenie, czy nie pozostawiono tlących się lub żarzących cząstek w rejonie prowadzenia prac i czy nie występują jakiekolwiek objawy pożaru oraz czy sprzęt (np. spawalniczy) został zdemontowany, odłączony od źródeł zasilania i należycie zabezpieczony przed dostępem osób postronnych.

Kontrolę taką należy ponowić po upływie 2, a następnie 4 godzin, licząc od czasu zakończenia prac niebezpiecznych pożarowo (terminy i ilość kontroli ustala komisja w protokole zabezpieczenia prac niebezpiecznych pożarowo, w zależności od stopnia zagrożenia).

Prace pożarowo niebezpieczne powinny być wykonywane wyłącznie przez osoby do tego upoważnione, posiadające odpowiednie kwalifikacje, zaś sprzęt używany do wykonywania prac powinien być sprawny technicznie i zabezpieczony przed możliwością wywołania pożaru.

Butle ze sprężonymi gazami mogę znajdować się na terenie obiektu wyłącznie w okresie prac i pod stałym nadzorem.

W przypadku prowadzenia prac spawalniczych na wysokości, butli z gazem palnym nie należy ustawiać w rejonie bezpośredniego oddziaływania spadających rozprysków spawalniczych.

Wzór zezwolenia na prowadzenie prac pożarowo niebezpiecznych

Instrukcja wypełniania zezwolenia na prowadzenie prac pożarowo niebezpiecznych

W części wstępnej zezwolenia należy wpisać nazwisko i imię pracownika wykonującego zleconą, ściśle określoną pracę.

• Miejsce pracy – należy określić budynek, pomieszczenie, teren.
• Czas pracy – jest to okres ważności zezwolenia jak i czas, w którym wykonywane są prace.
• Wyszczególnienie pracy – dokładne określenie wykonywanej pracy lub kilku wykonywanych prac – demontaż, montaż spawanie, cięcie, lutowanie szlifowanie itp.
• Główne zagrożenia – należy podać występujące i przewidywane zagrożenia. Określić należy: jakie zagrożenie, czym powodowane, miejsce występowania itp. – należy uwzględnić sąsiednie tereny.
• Informacje o przygotowaniu miejsca pracy – podać należy informacje dotyczące oczyszczenia miejsca pracy z przedmiotów palnych, zabezpieczenia instalacji, zakręcenia gazu itp.
• Środki zabezpieczające w czasie pracy: podręczny sprzęt gaśniczy, sprzęt ochronny – okulary, maska itp.
• Podać, po jakim czasie po zakończeniu pracy należy skontrolować miejsce pracy ( np.: zaraz po jej wykonaniu, po 0,5; 2; 4, godz.).
• Wszystkie nazwiska w zezwoleniu należy wpisywać wyraźnie.

Analizując dane statystyczne publikowane przez Światowe Centrum Statystyki Pożarowej w Genewie zgodnie z badaniami statystycznymi średnio na świecie 5 % pożarów powstaje z przyczyn naturalnych takich jak wyładowania atmosferyczne czy samozapalenie. 30 % wszystkich pożarów powstaje z przyczyn technologicznych za pozostałe 65 % odpowiedzialny jest bezpośrednio człowiek.

Według danych statystycznych Komendy Głównej PSP w 2014 r. w Polsce 0,69% pożarów powstało z przyczyn naturalnych, około 10 % wszystkich pożarów powstało z przyczyn technologicznych, a za większą cześć pozostałych przyczyn odpowiedzialny jest człowiek – aż 70 % wszystkich pożarów.

Do ostatniej grupy wymienionych przyczyn pożarów według kolejności występowania zaliczyć można: podpalenia, nieostrożność osób dorosłych, nieostrożność nieletnich, nieprawidłowa eksploatacja urządzeń na paliwo stałe.

Przyczyny pożarów i ich zapobieganie

Uwzględniając powyższy rozkład przyczyn pożarów, należy podjąć skuteczne działania w celu zredukowania ilości pożarów oraz poprawy bezpieczeństwa pożarowego. Działania powinny prowadzić do podniesienia świadomości o zagrożeniach, a także wskazywać właściwe zachowania podczas pożaru.

Wiele krajów zachodnich zainwestowało w budowę bezpieczeństwa społecznego w tzw. III filar bezpieczeństwa pożarowego, co przyczyniło się do obniżenia ilości pożarów a tym samym ilości ofiar.

Program szkolenia przeciwpożarowego

Wychodząc naprzeciw potrzebie zredukowania liczby pożarów wywołanych przez człowieka firma BHP Życie przedstawia program szkolenia oddziaływujący na wszystkie zmysły uczestników, co przyczynia się do szybszego przyswojenia materiału, utrwalenia zaprezentowanych zagadnień i wyrobienia odruchów bardzo cennych w sytuacji faktycznego zagrożenia.

Łącznie w przeciągu dwóch lat przeszkoliliśmy około 3 000 pracowników, zmieniając nasz program i dostosowując go do wymagań odbiorcy by był zrozumiały, a także prezentował zagrożenia w możliwie realny sposób.

Szkolenia ppoż prowadzone są na profesjonalnym, ekologicznym trenażerze GFT 400, co daje możliwość wielokrotnego powtórzenia pożarów dla dowolnej ilości osób szkolonych. Nasze urządzenie do symulacji pożaru można użyć wszędzie i nie pozostawia zbędnych produktów spalania.

Zapraszamy do zapoznania się z naszą ofertą szkoleń przeciwpożarowych. Nasza oferta Akademii gaszenia kierowana jest do osób które dbają o bezpieczeństwo.

Wykres. Opracowanie własne na podstawie danych Światowego Centrum Statystyki Pożarowej w Genewie.

Pomieszczenia gdzie jest wymagane oświetlenie awaryjne, ewakuacyjne

1. Pomieszczenia maszynowni i aparatowni komór chłodniczych oraz drogi ewakuacyjne wyposaża się w oświetlenie awaryjne z własnym źródłem zasilania, włączającym się automatycznie w przypadku wyłączenia energii elektrycznej.Podstawa prawna§ 7.1. Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze amoniakalnych instalacji chłodniczych w zakładach przetwórstwa rolno-spożywczego. [Dz.U. 03.98.902].
2. Punkty świetlne instalacji oświetleniowej awaryjnego rozmieszcza się w sposób zapewniający dostateczną widoczność przyrządów kontrolno-pomiarowych i regulacyjnych oraz wyjść ewakuacyjnych z pomieszczeń chłodni.Podstawa prawna§ 7.1. Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze amoniakalnych instalacji chłodniczych w zakładach przetwórstwa rolno-spożywczego. [Dz.U. 03.98.902].
3. Komory chłodnicze o objętości powyżej 10 m3 należy wyposażyć w system stałego oświetlenia awaryjnego.Podstawa prawnaPN-EN 378-1:202 Instlacje ziębnicze i pompy ciepła, Wymagania dotyczące bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Część 1: Wymagania podstawowe, definicje, klasyfikacja i kryteria wyboru. Załącznik D: Ochrona osób przebywających w komorach chłodniczych. D.3 Łączniki lub sygnalizacja awaryjna.
4. Należy zapewnić stałe lub przenośne układy oświetlenia awaryjnego umożliwiający, w przypadku uszkodzenia oświetlenia podstawowego, obsługę sterowania oraz ewakuację personelu.Podstawa prawnaPN-EN 378-3:202 Instlacje ziębnicze i pompy ciepła, Wymagania dotyczące bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Część 3
5. Pomieszczenia technologiczne sprężarek gazu, pomieszczenia dyspozytorni, drogi i wyjścia ewakuacyjne z obiektów zagrożonych wybuchem należy wyposażyć w oświetlenie awaryjne włączające się automatycznie po niezmierzonym wygaszeniu się oświetlenia podstawowego.Podstawa prawna§ 50 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy budowie i eksploatacji sieci gazowych oraz uruchamianiu instalacji gazowych gazu ziemnego [Dz. U. 2010.2.6].
6. Pomieszczenia ruchu telekomunikacyjnego, w których pełniona jest całodobowa służba, w szczególności stanowiska dyspozytorskie i łącznicy telefonicznych, wyposaża się w oświetlenia awaryjne.Podstawa prawna§ 210 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 czerwca 2002 r w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy prowadzenia ruchu oraz specjalistycznego zabezpieczenia przeciwpożarowego w odkrywkach zakładach górniczych wydobywających kopaliny podstawowe[Dz. U. 02.96.858 z p.zm.]
7. Budynek, w którym zanik napięcia w elektroenergetycznej sieci zasilającej może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, poważne zagrożenie środowiska, a także znaczne straty materialne, należy zasilać co najmniej z dwóch niezależnych, samoczynnie załączających się źródeł energii elektrycznej oraz wyposażać w samoczynnie załączające się oświetlenie awaryjne (zapasowe lub ewakuacyjne). W budynku wysokościowym jednym ze źródeł zasilania powinien być zespół prądotwórczy.Podstawa prawna§ 181 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [Dz.U.2015.0.1422].
8. Awaryjne oświetlenie zapasowe należy stosować w pomieszczeniach, w których po zaniku oświetlenia podstawowego istnieje konieczność kontynuowania czynności w niezmieniony sposób lub ich bezpiecznego zakończenia, przy czym czas działania tego oświetlenia powinien być dostosowany do uwarunkowań wynikających z wykonywanych czynności oraz warunków występujących w pomieszczeniu.Podstawa prawna§ 181 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [Dz.U.2015.0.1422]
9. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne należy stosować:
   1. w pomieszczeniach:
      • widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych,
      • audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych, przeznaczonych dla ponad 200 osób,
      • wystawowych w muzeach,
      • o powierzchni netto ponad 1.000 m2 w garażach oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
      • o powierzchni netto ponad 2.000 m2 w budynkach użyteczności publicznej, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach produkcyjnych i magazynowych;
   2. na drogach ewakuacyjnych:
      • z pomieszczeń wymienionych w pkt 1,
      • oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
      • w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o ograniczonej zdolności poruszania się,
      • w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego

   Podstawa prawna
   § 181 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [Dz.U.2015.0.1422]

10. W pomieszczeniu, które jest użytkowane przy wyłączonym oświetleniu podstawowym, należy stosować oświetlenie dodatkowe, zasilane napięciem nieprzekraczającym napięcia dotykowego dopuszczalnego długotrwale, służące uwidocznieniu przeszkód wynikających z układu budynku, dróg komunikacji ogólnej lub sposobu jego użytkowania, a także podświetlane znaki wskazujące kierunki ewakuacji.Podstawa prawna§ 181 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [Dz.U.2015.0.1422].

Pierwsza pomoc przepisy prawne:

Życie czasami przynosi nam trudne sytuacje,  możemy na przykład stać się świadkami lub współuczestnikami jakiegoś wypadku przy pracy, lub wypadku komunikacyjnego. Powstaje pytanie:

 Jak mamy się zachować,  jakie mamy prawa i obowiązki przewidziane przez Ustawodawcę?

Odpowiedzi na powyższe pytanie udzielają nam trzy następujące Ustawy Prawne.                   

– USTAWA z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (D. U. nr 191 poz. 1410 z dnia 20 października 2006 r.)

–  USTAWA z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.  (Dz. U. z  dnia 19 sierpnia 1997 r.)

–  USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. – KODEKS KARNY

____________________________________________________________

USTAWA z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (D. U. nr 191 poz. 1410 z dnia 20 października 2006 r.)

Art. 4. Kto zauważy osobę lub osoby znajdujące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego lub jest świadkiem zdarzenia powodującego taki stan, w miarę posiadanych możliwości i umiejętności ma obowiązek niezwłocznego podjęcia działań zmierzających do skutecznego powiadomienia o tym zdarzeniu podmiotów ustawowo powołanych do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

Art. 5. 1. Osoba udzielająca pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz podejmująca medyczne czynności ratunkowe korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) dla funkcjonariuszy publicznych.

2. Osoba, o której mowa w ust. 1, może poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

__________________________________________________________________

USTAWA z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.  (Dz. U. z dnia 19 sierpnia 1997 r.)

Art. 44.

1. Kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany:

1.  zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym   zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2. przedsięwziąć odpowiednie środki w celu   zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;
3. niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;
4. podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

2. Jeżeli w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest obowiązany ponadto:

1. udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać zespół ratownictwa medycznego i Policję;
2. nie podejmować czynności, które mogłyby utrudnić ustalenie przebiegu   wypadku;
3. pozostać na miejscu wypadku, a jeżeli wezwanie zespołu ratowniczego lub Policji wymaga oddalenia się – niezwłocznie powrócić na to miejsce;

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych osób uczestniczących w wypadku.

_________________________________________________________

USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. – KODEKS KARNY

Art. 26. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego.

§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyższej konieczności, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.

§ 5. Przepisy § 1-3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy z ciążących na sprawcy obowiązków tylko jeden może być spełniony.

Art. 162. § 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.

Zawał serca pierwsza pomoc czyli postępowanie na wypadek dolegliwości związanych z sercem określanych jako bóle w klatce piersiowej.

Udzielając pierwszej pomocy niema potrzeby rozróżniania zachorowań typu zwał lub inne choroby związane z nieprawidłową pracą serca.  Postępowanie we wszystkich przypadkach będzie takie samo. Na początek należy dobrze zdiagnozować, rozpoznać zagrożenie. Objawem charakterystycznym dla bólów klatki piersiowej są:

• Ból w klatce promieniujący na rękę, żuchwę lub łopatkę bądź na inne części ciała
• Bladość powłok skórnych
• Zasinienie ust i paznokci
• Pot na czole i nad górną wargą
• Uczucie duszności i problemy z oddychaniem
• Uczucie lęku

Wymienione wyżej objawy mogą występować łącznie lub pojedynczo, w zależności od przypadku. Udzielając pierwszej pomocy osobie z bólem klatki piersiowej na początek należy się przedstawić i zaproponować swoją pomoc (aspekt psychologiczny, który wspiera psychicznie poszkodowanego) następnie zapytać się co się stało jakie odczuwa dolegliwości oraz czy cierpi na przewlekłe schorzenia, czy przyjmuje leki.

W przypadku potwierdzenia bólu w klatce piersiowej, wzywamy niezwłocznie pogotowie. Następnie poszkodowanego układamy w pozycji półsiedzącej. W przypadku gdy poszkodowany ma na sobie ciasne ubrania, można zaproponować rozpięcie koszuli ściągnięcie krawatu czy rozpięcie paska od spodni. Jeżeli znajdujemy się w pomieszczeniu możemy otworzyć okna.

Bardzo ważny aspektem jest komfort psychiczny należy poszkodowanego uspokoić.  Należy pamiętać że osoba udzielająca pierwszej pomocy nie może podać leków poszkodowanemu może natomiast pomóc w przyjęciu jeżeli poszkodowany ma przy sobie leki przepisane przez lekarza właśnie na taką ewentualność.

Pomóc w podaniu nie znaczy podać do buzi, a w znalezieniu leków w torbie i podaniu poszkodowanemu do ręki. Sam poszkodowany musi przyjąć leki jeżeli nie będzie w stanie to nie podajemy ich. W przypadku gdy poszkodowany straci przytomność i nastąpi utrata oddechu należy rozpocząć podstawowe czynności podtrzymujące życie.

Literatura:

Wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji z 2010 r.

W celu oponowania technik udzielania pierwszej pomocy skontaktuj się z nami przygotujemy dla ciebie kurs pierwszej pomocy.

Kiedy znajdziesz się w miejscu i czasie, gdzie zdarzył się wypadek, są rani, musisz być świadomy tego, że aktualne prawo nakłada na Ciebie obowiązek udzielenia pierwszej pomocy przedmedycznej poszkodowanym (pierwsza pomoc – przepisy prawne).

Oczywiście idealnym stanem jest, kiedy jesteś uzbrojony w podstawową wiedzę w tym zakresie, znasz siebie na tyle i wiesz, że podołasz wyzwaniu ratowania życia. Jeżeli doczytałeś do tego miejsca, znaczy to, że jesteś osobą, która chce pogłębić swoją wiedzę na powyższy temat.

Firma BHP Życie oferuje szkolenia z zakresu pierwszej pomocy przedmedycznej. Przekazywana wiedza stanowi bazę do tego, abyś profesjonalnie zachował się jako osoba udzielająca pomocy w miejscu swojej pracy, czy wszędzie tam, gdzie zaistnieje taka potrzeba.

Pamiętaj jednak że:

Po pierwsze – postępuj ze świadomością, że najważniejsze dla Ciebie jest Twoje zdrowie i życie. Dlatego każda Twoja czynność związana z udzielaniem pomocy musi być przemyślana, abyś sam nie stał się osobą potrzebującą pomocy. Niebezpieczeństwo niesie ze sobą, pożar, tonięcie, wypadek drogowy, akt agresji, czy możliwość zarażenia się chorobą w kontakcie z poszkodowanym.

Po drugie – nie szkodzić. Wszystkie Twoje działania, których się podejmiesz udzielając pomocy, muszą być przemyślane, oparte na istniejących procedurach, a ich efekt końcowy ma nie zaszkodzić poszkodowanemu. PAMIĘTAJ NIE JESTEŚ UPRAWNIONY DO PODAWANIA JAKICHKOLWIEK LEKÓW.

Jak wezwać pomoc?

Jeżeli w pobliżu zdarzenia, wypadku są inni świadkowie, głośnym, wyraźnym głosem w prostych zdaniach, zwróć się personalnie do wybranej osoby, aby powiadomiła służby ratownicze. Jeżeli jesteś sam w pierwszej kolejności będziesz musiał zrobić to osobiście.

Dzwoniąc na któryś z numerów alarmowych – 999 – Pogotowie Ratunkowe; 998 – Straż Pożarna; 997 – Policja; 112 – ogólny europejski numer ratunkowy, opanuj zdenerwowanie, mów wyraźnie, zwięźle, wyczerpująco odpowiadaj na pytania dyspozytora.

W pierwszej kolejności powiedz:

GDZIE? – podaj lokalizację – numer i kilometr drogi, współrzędne z GPS, ulicę, nr domu, klatkę, piętro, charakterystyczne obiekty lub miejsca, (ta informacja jako pierwsza na wypadek gdyby zerwało się połączenie z przyczyn niezależnych od Ciebie).

CO? – Co się wydarzyło (jaki rodzaj wypadku, ilu rannych, ich stan).

KTO? – Kto wzywa pomoc – dane personalne, ewentualnie kontakt.

PAMIĘTAJ! Pierwszy rozłącza się zawsze DYSPOZYTOR SŁUŻB RATOWNICZYCH.

Po wezwaniu pomocy postępuj zgodnie z poniższym schematem, to są najważniejsze czynności ratujące życie:

1. Oceń stan bezpieczeństwa swojego i osoby potrzebującej pomocy.
2. Oceń stan poszkodowanego, podejmując próbę nawiązania kontaktu, po przez delikatne potrząśnięcie za ramię i zadanie głośno i wyraźnie pytania np. – „ Słyszysz mnie, halo czy mnie słyszysz”?

• a. osoba reaguje:
• pozostaw poszkodowanego w pozycji w jakiej obecnie się znajduje, pod warunkiem, że nic mu nie zagraża
• oceń czy nie ma krwotoku, w przypadku dużego ubytku krwi, podejmij próbę zatrzymania lub ograniczenia krwotoku
• jeżeli osoba jest przytomna bez oznak krwotocznych, uchroń ją przed wyziębieniem lub przegrzaniem
• w oczekiwaniu na przyjazd ratownictwa medycznego, monitoruj poszkodowanego, pozostań przy nim, uspokajaj
• jeżeli to możliwe, wypytaj go o jego samopoczucie, co go boli, na co choruje, co się stało
• zapamiętaj informację i przekaż przybyłym ratownikom

• b. osoba nie reaguje:
• odwróć poszkodowanego na plecy, udrożnij drogi oddechowe po przez odchylenie głowy do tyłu.
• oceń, czy u poszkodowanego występuje akcja krążeniowo–oddechowa
• jeżeli poszkodowany oddycha, ma wyczuwalną akcję serca, ułóż go w pozycji bocznej – bezpiecznej
• zabezpiecz przed wyziębieniem lub przegrzaniem

c. osoba nie reaguje, niewyczuwalna akcja krążeniowo – oddechowa:
• przystąp do resuscytacji , wykonując uciski klatki piersiowej i wdechy zgodnie z przyjętą procedurą 30:2 (dorośli)
• jeżeli to możliwe poproś o pomoc inne osoby, aby pomagały Ci w akcji ratowniczej.
• akcję resuscytacyjną wykonuj do czasu przybycia ratowników lub do momentu, kiedy poszkodowany zacznie sam oddychać.

PAMIĘTAJ ABY PODCZAS RESUSCYTACJI UŻYWAĆ ŚRODKÓW OCHRONY OSOBISTEJ !